Lieve allemaal,
Zojuist belde de radiotherapeut. “Ik heb de scanbeelden nog eens goed bekeken en wil graag iets met u bespreken. Schikt u dat nu?” Totale paniek bij mij. Dit soort telefoontjes brengt meestal slecht nieuws. Maar ja, het schikte wel en ik moest het toch vroeg of laat aanhoren, dus dan maar nu.
“De tumor die we zouden bestralen is een restant van een uitzaaiing in uw longvlies, die drie jaar geleden operatief is verwijderd. Ook al waren de snijvlakken toen schoon, er zijn toch tumorresten elders terecht gekomen. Ik heb hierover overlegd met uw oncologe. Ik zou het bestralingsschema willen aanpassen naar 25 keer bestralen. Dat betekent vijf weken lang elke dag bestralen. En daarbij zou u dan ook chemopillen moeten slikken. Ik kan mij voorstellen dat u dat moeilijk vindt, en wil het daarom eerst aan u voorleggen. Kunt u hiermee akkoord gaan?”
De paniek was gezakt – het was niet de boodschap dat ze niet kunnen behandelen, de boodschap waarvoor ik bang was geweest. En ja, natuurlijk ga ik akkoord. Inmiddels was ik genoeg bij mijn positieven gekomen om vragen te stellen. Waarom deze verandering? Waarom kwam hij nu met een ander behandelvoorstel dan twee dagen geleden?
“De bestralingsplek zit dichtbij de slokdarm en het ruggenmerg. Daarom is het belangrijk de stralingsdosis per keer te verkleinen, zodat slokdarm en ruggenmerg zo min mogelijk beschadigd raken. Maar ook wil ik het plan aanpassen omdat ik eerder dacht dat de tumor van het bot uitging. De informatie die ik nu heb is positiever. Mijn vorige behandelvoorstel was alleen gericht op pijnbestrijding, het nieuwe behandelvoorstel is erop gericht om te proberen de tumor zoveel mogelijk daadwerkelijk weg te krijgen.”
Het klopte dus wel, mijn inschatting van wat de woorden van de radiotherapeut betekenden in het consult van afgelopen woensdag. Maar mijn paniek bij het begin van het telefoontje kon ik afserveren. Dit is goed nieuws. Wel even doorbijten, vijf weken bestralen en er chemopillen bij, maar dat heb ik er zeker voor over.
Ik zit nog een beetje na te trillen van alle doorstane emoties, en probeer me weer te concentreren op dat waar ik voor dit telefoontje mee bezig was: Thomas iets uitleggen over capillaire werking, osmose, cohesie en adhesie – hij heeft door ziekte weer eens veel lessen gemist, en volgende week een toets van Science over onderwerpen waar ik sinds mijn middelbare-schoolexamen niet meer mee bezig ben geweest en die best ingewikkeld zijn.
Pfoe… Mijn hoofd duizelt.
Liefs,
Janneke
Lieve Allemaal 
mamiielariie
zaterdag 19 april 2014 at 11:09
Janneke, ik kan me voorstellen dat het een heftige maand zal worden voor je. Ik hoop dat je in die periode erg veel steun kunt vinden bij vrienden en je familie. ik denk aan je!
Lara
Janneke
zaterdag 19 april 2014 at 12:38
Dank je wel!
Janneke
Marcia
zaterdag 19 april 2014 at 20:42
Lieve Janneke, ik ken je niet maar het voelt anders omdat ik al een tijdje meelees. Omdat het “stiekem”voelt toch een keer een mail. Na een zoektocht op internet voor een zeer dierbare vriend van ons die ook darmkanker heeft, vond ik je blog en de positiviteit die al je mailtjes uitstralen, ondanks dat het ook regelmatig tegenzit raakte mij, zodat ik nu nog steeds meelees. Ik wens je het aller, allerbeste toe en wens je nog een lange tijd met je man en zoontjes toe. Lieve groeten Marcia
Janneke
woensdag 23 april 2014 at 22:49
Dag Marcia,
Ik vind het niet “stiekem”, hoor, dat je meeleest. Als ik niet had gewild dat mensen het zouden lezen, had ik mijn verhaal niet op internet moeten zetten… Ik hoop dat ik met mijn blog mensen herkenning kan bieden – mensen die zelf (darm)kanker hebben of mensen om hen heen. En iedereen die wil meelezen mag dat doen.
Maar ik wil je wel bedanken voor al je goede wensen en je medeleven!
Vriendelijke groeten,
Janneke