29-4-2011
Lieve allemaal,
Deze week kreeg ik te horen dat de operatie gepland staat voor 16 mei – dat duurt nog een hele tijd dus. Zowel mijn huisarts als mijn verzekering als ikzelf hebben geprobeerd de operatie vervroegd te krijgen, maar dat is niet gelukt.
Degene die de operaties inroostert heeft tegen de wachtlijstbemiddelaar van de verzekering gezegd dat het niet verantwoord is dat het Z-Ziekenhuis zo’n lange wachtlijst heeft voor deze operaties, maar dat ze te weinig operatiekamers en te weinig chirurgen hebben en dat het dus helaas niet anders kan. Door de paasdagen en de meivakantie loopt alles ook nog eens vertraging op. De wachtlijstbemiddelaar heeft nog geprobeerd een ander ziekenhuis te vinden, maar ook dat is niet gelukt. In een ander ziekenhuis zou eerst weer een consult bij een gynaecoloog nodig zijn en zouden misschien zelfs onderzoeken overgedaan worden, en daarom schiet ik daar niets mee op. Zij vond het in mijn geval ook niet verstandig om van een universitair ziekenhuis over te stappen op een algemeen ziekenhuis.
Mijn huisarts heeft de gynaecoloog gebeld bij wie ik op de polikliniek ben geweest, om te vragen of de operatie eerder kan. Deze gynaecoloog zegt dat hij is ingeschakeld op grond van de beelden van de CT-scan, en die laten een tamelijk simpel beeld zien van een tumor in de eierstokken waar ik volgens hem niet veel pijn van zou moeten hebben en waaruit geen spoed blijkt. Dat ik wel pijn héb is dus niet zijn pakkie an, en er is dus geen reden om de “simpele” operatie waar hij voor ingeschakeld is te vervroegen. Hij hoeft er dus ook niet naar te kijken wat de pijn veroorzaakt. Daarvoor zou ik dan weer terugverwezen moeten worden naar de oncologe – wat hij niet tegen mij heeft gezegd toen ik die pijn bij hem meldde, dat hoor ik nu pas via mijn huisarts. Aan de andere kant zegt hij ook dat alleen tijdens de operatie te zien is wat er dan verder nog mis zou kunnen zijn, maar die operatie laat dus op zich wachten omdat die alleen maar bedoeld is voor wat op de CT-scan te zien is en zo draaien we in cirkeltjes rond.
In het paasweekend kreeg ik weer meer pijn en ook nog eens op een andere plaats, en ben ik ten einde raad maar naar de Eerste Hulp gegaan – de enige manier die ik nog kon bedenken om in het Z-Ziekenhuis een arts te spreken te krijgen. Maar dat leverde helemaal niets op, behalve een zeer onaangename confrontatie met een zeer onaangename internist. Die redeneerde dat de pijn, wáár in mijn buik dan ook, wel te maken zou hebben met de gevonden tumor, en dat als dat niet het geval zou zijn het toch niet nodig is om onderzoek te doen – gezien alle operaties die ik al achter de rug heb en het feit dat er uitzaaiingen zijn teruggekomen sta ik er zo slecht voor dat verder opereren toch zinloos is geworden en dus heeft het ook geen zin uit te zoeken waarom ik pijn heb. “Weet u eigenlijk wel wat er met u aan de hand is?” voegde hij er op minachtende toon aan toe. Ja hallo zeg. Hij kan toch op zijn vingers nagaan dat met alle uitslagen van onderzoeken die ik te horen heb gekregen, het volstrekt onmogelijk is dat ik NIET zou weten hoe de zaken ervoor staan. Maar hij scheen serieus te denken dat hij de eerste was die mij hiervan op de hoogte stelde en het als zijn taak te beschouwen mij dit zo bot en zo vaak mogelijk te zeggen. Dat ik desondanks duidelijkheid wilde waarom ik pijn heb, scheen hij niet te begrijpen en ik ging weer naar huis zonder ook maar iets wijzer geworden te zijn. Wel met de toezegging dat ik de volgende dag gebeld zou worden over de planning van de operatie – wat vervolgens niet gebeurde.
Ik weet niet wat het is met sommige artsen. Zijn ze totaal afgestompt door hun werk of hebben ze nooit over enig inlevingsvermogen beschikt? Er zijn erbij die er een vreemd en wreed soort genoegen in schijnen te scheppen om een patiënt op een zo pijnlijk mogelijke manier te zeggen dat hij (in dit geval: zij) doodgaat. Dit was er ook weer zo een. Ik vind hen daarmee beslist ongeschikt voor hun vak, maar helaas worden ze hier niet op beoordeeld en niet op afgerekend. Als ík in mijn werk zo beroerd zou communiceren zou ik geen leerling meer overhouden, en de eerste de beste loodgieter kan het zich ook niet veroorloven anders komt hij zonder klanten te zitten, maar een arts kan zich ongestoord zijn hele carrière zo blijven gedragen. Geen haan die ernaar kraait, mensen blijven toch wel ziek worden en op zijn spreekuur geplaatst worden, en patiënten hebben te veel sores aan hun hoofd om te gaan klagen.
Gelukkig zijn er ook andere artsen. De andere twee internisten met wie ik tot nu toe te maken heb gehad waren uitstekende, vriendelijke artsen. De longarts die ik vorige week trof bij een nacontrole van mijn longoperatie was ook heel prettig – na het debâcle met de vorige longarts had ik gevraagd om een die beter kon communiceren, en dat kon deze inderdaad. Met mijn longen bleek overigens alles in orde, hij zei dat als je het niet wist, je aan de uitslagen van het longfunctieonderzoek niet kon zien dat er een deel van mijn longen is weggehaald (daar zal een goede ademhalingstechniek door het fluitspelen wellicht aan bijgedragen hebben). Ik stond dan ook al snel weer buiten, maar hij kreeg het voor elkaar om in de korte tijd dat ik binnen was alleen maar begripvolle, menselijke en ter zake doende dingen te zeggen. De aneasthesisten die ik tot nu toe heb gehad waren ook heel prettige artsen. Ik herinner me de anaesthesist die de screening voor de longoperatie deed op de opnamedag. Het was een heel kort routinebezoek, met een paar routinecontroles en een paar routinevragen. Zij deed niets bijzonders en wij ook niet. Maar aan het eind van het gesprekje keek ze David en mij even aandachtig aan en zei: “Jullie zijn verdrietig, hè?” Ze had gelijk. Toch hadden we niets anders gedaan dan gewoon haar vragen beantwoorden en er was geen traan vergoten. Maar ze had het wel gemerkt en benoemde het ook. Dat vond ik erg knap. En zo ben ik er gelukkig nog wel meer tegengekomen. Ze bestaan dus echt wel, artsen die goed en begripvol communiceren. Maar al met al ben ik nog steeds voorstander van mijn eerder genoemde coderingssysteem voor artsen, zodat je als patiënt ongeveer weet wat je te wachten staat. Nu zet ik me bij elk contact met een onbekende arts schrap, voor het geval het “er weer zo een is”.
Vandaag ben ik in het H-Hospitaal geweest voor een echo. Er is inderdaad een breuk in mijn buikwand gevonden, en dit verklaart de pijn die ik op die plek heb. Het is eigenlijk wel van de zotte. De gynaecoloog heeft aan mijn buik gevoeld, en niet geconstateerd wat er aan de hand was. De internist heeft aan mijn buik gevoeld, en niet geconstateerd wat er aan de hand was. Beiden hadden heel makkelijk ter plekke een echo kunnen maken, maar hebben die moeite niet genomen – de gynaecoloog heeft wel een andere, onnodige en belastende echo gemaakt waarop te zien was wat ook al op de scan te zien was (in ieder geval heeft hij niet gezegd waarom het onderzoek nodig was en kwam er voor zover ik begrepen heb precies hetzelfde uit als wat er op de scan was geconstateerd). Mijn huisarts heeft mijn buik gevoeld, en wèl geconstateerd wat er aan de hand was, en heeft me naar een ander ziekenhuis moeten verwijzen om het voor elkaar te krijgen dat er een echo werd gemaakt. Hoezo ben ik onder behandeling in het Z-ziekenhuis? Het is dat ze daar zulke goede chirurgen hebben (ik ben me er héél goed van bewust dat de chirurgen daar een paar moeilijke operaties bij mij uitgevoerd hebben die elders waarschijnlijk niet gedaan zouden zijn en dat ik er zonder hen al niet meer geweest was), anders had ik geen enkele reden in het Z-Ziekenhuis te blijven. Maar goed, ik ben nu in ieder geval heel opgelucht dat de pijn op deze plek veroorzaakt wordt door een breuk en niet door een tumor. De prognose blijft beroerd, maar voor de komende maanden maakt het erg veel verschil dat dit geen tumor is. Mijn huisarts gaat nog een poging doen beide operaties in één keer te laten doen; ik denk dat dat een onmogelijke exercitie is voor het ZZ. Maar het kan me nu even niet schelen.
Nu eerst maar meivakantie – Thomas en Jonathan gaan elke ochtend zeilen, ze doen een zeilcursus, en ik ga proberen van het mooie weer te genieten.
Tot later, liefs,
Janneke
Ja, lieve Janneke,
Om gek van te worden. Niet doen hoor! Veel sterkte, probeer je inderdaad maar te richten op diegenen die wel communiceren (die anderen zijn onder andere de corpsballen van vroeger) en afleiding te zoeken. Daar ben je al druk mee bezig.
Jij doet het reuze goed hoor.
Ook heel veel groetjes aan David,
Liefs,
X.
Hoi Janneke,
Goed nieuws dat het een breuk is, alles er omheen is weer niet te filmen!
Of juist wel, zou wel eens wat meer bekendheid aan gegeven mogen worden.
Groetjes, L.
Hoi,
Tja ziekenhuizen, artsen….
Maar die zeilcursus is erg leuk, N. en S. hebben ‘m ook gedaan!
Succes, groetjes, M.
Lieve Allemaal 